Inno faroese

Tú alfagra land mítt, mín dýrasta ogn!
á vetri so randhvítt, á sumri við logn,
tú tekur meg at tær so tætt í tín favn.
Tit oyggjar so mætar, Guð signi tað navn,
sum menn tykkum góvu, tá teir tykkum sóu.
Ja, Guð signi Føroyar, mítt land!

Hin roðin, sum skínur á sumri í líð,
hin ódnin, sum týnir mangt lív vetrartíð,
og myrkrið, sum fjalir mær bjartasta mál,
og ljósið, sum spælir mær sigur í sál:
alt streingir, ið tóna, sum vága og vóna,
at eg verji Føroyar, mítt land.

Eg nígi tí niður í bøn til tín, Guð:
Hin heilagi friður mær falli í lut!
Lat sál mína tváa sær í tíni dýrd!
So torir hon vága – av Gudi væl skírd –
at bera tað merkið, sum eyðkennir verkið,
ið varðveitir Føroyar, mítt land!

Tu, terra mia più bella, mia carissima!
d’inverno così candida, d’estate così serena,
mi porti con te così stretto nel tuo abbraccio.
Tu sei un’isola così preziosa, Dio benedica il nome
che gli uomini vi hanno dato quando vi hanno visto.
Sì, Dio benedica le Isole Faroe, mia terra!

Il rosso che brilla d’estate sulle colline,
la tempesta che distrugge molte vite in inverno,
e l’oscurità che mi nasconde la meta più luminosa,
e la luce che mi fa vincere nell’anima:
tutte le corde che suonano, che osano e sperano
che io difenda le Isole Faroe, la mia terra!

Mi inchino dunque in preghiera verso di te, Dio:
La santa pace a me, cado al destino!
Che la mia anima si lavi nella tua gloria!
Così che possa osare – ben purificata da Dio
di portare la bandiera che contraddistingue l’opera
che preserva le Isole Faroe, la mia terra!